Fiets

Zaterdag 26 juli
Vannacht enorme regenbuien en een onweer zoals ik dat in Nederland niet eerder meemaakte. Dat ik bij het licht van de bliksemstralen een boek bij kan lezen is wat overdreven maar het scheelt niet veel. De dreunen van de donder zijn ook imposant. Met een staalplaten dak boven mijn hoofd voel ik me toch veilig. De bodem moet enorm poreus zijn want het water verdwijnt redelijk snel zonder wilde waterstromen e.d.

Het lukt ons bij een andere verfwinkel een primer te vinden voor de plafonds. Die is evenwel op olie-basis. De oplosmiddelen zijn slecht voor de gezondheid en in Nederland zou je dit spul binnen niet meer mogen gebruiken. Evenwel is het resultaat verbluffend. De andere verfwinkel wil de verkeerde verf wel ruilen maar niet terugnemen. Bij een ongezonde primer hoort helaas ook een ongezonde toplaag en die is ook de helft duurder. Eerlijk gezegd heb ik spijt dat ik aangeboden heb de plafonds te schilderen maar nu ik het eerste resultaat zie geeft dat toch weer een goed gevoel. De weersverwachting voor morgen is ook zware regen dus zal het wel een schilderdag worden i.p.v. een stranddag.

De gastfamilie.
Mijn gastheer is Vincent die sinds zijn terugkeer uit Cyprus met een trike de kost verdient. Zijn vrouw werkt nog op Cyprus. Het stel heeft tot hun grote verdriet geen kinderen maar is de hoop daarop nog niet helemaal verloren. Vincent woont in het huis van zijn tante die in Engeland werkt. Dat is dus voor mij en collega-vrijwilliger James ons gasthuis. Dit huis is naar Filipijnse begrippen heel groot en modern en het heeft de wervelstorm in november redelijk goed doorstaan.

Op hetzelfde erf staat tegen ons huis een houten huisje. Hier wonen de grootmoeder (89!) van Vincent, een zus, en een oom en tante die beiden verstandelijk beperkt zijn als gevolg van Down. Zus studeert voor vakdocente sociale vakken op een middelbare school. Oma zit het liefst in haar eigen huisje, evenals de gehandicapte oom en tante. Ze vind het huis van haar dochter maar niks; ‘te modern’. Bij vertrek en terugkomst van een werkdag loop ik altijd even langs oma om haar een hand te geven. Haar huisje is bij de storm in November weggeblazen en ze hebben er niets van teruggevonden. Tijdens de storm schuilden ze in mijn slaapkamer. Het nieuwe huisje heeft een houten frame en de wanden zijn van palmboomtriplex. Het dak is van golfplaten die, wie weet vóór de storm op het dak van de buren lagen. De hele dag staat de TV aan maar het beeld is erg slecht. Oma mag graag een sigaretje roken. De eerste keer dat ik haar zo zag voelde ze zich met dat sigaretje ‘betrapt’. Ze is nog helemaal goed bij en spreekt zelfs wat Engels. Ik heb een pak koekjes voor haar gekocht; op aanraden van Vincent van die zachte wafeltjes omdat ze nog maar een paar tanden heeft.

In de stad woont een broer van Vincent met zijn vrouw en een baby van 10 maanden. De broer is ook trike driver. Dit gezinnetje komt hier dagelijks op bezoek omdat hun eigen huisje piepklein is en ze er met de baby geen kant op kunnen. De schoonzus van Vincent is, zoals veel mensen en vooral kinderen, getraumatiseerd. Haar baby was in november jl. pas 1 maand oud. Toen hier deze week tijdens een tyfoon de wind even flink aantrok vluchtte ze met haar baby gelijk ons huis binnen. Diezelfde schrik merkte ik bij de kinderen op school. Wanneer de wind hard waait worden zij juist stil i.p.v. luidruchtig.

Vincent en zijn zus zorgen voor ons eten en drinken en dat doen ze prima. Ik word bovendien tussendoor verwend met koffie en lekkernijen. Ze krijgen hiervoor een vergoeding via Projects Abroad die natuurlijk een welkome aanvulling betekent op het inkomen. Ook wassen ze mijn kleren. Hiervoor betaal ik volgens afspraak een kleine vergoeding want zeeppoeder is relatief duur.
Soms is het lastig dat, terwijl mijn gastheer ieder dubbeltje om moet draaien, ik in feite alles kan kopen wat ik wil, ook al is dat niet voor mezelf. De verf en schilderspullen zijn, zeker naar Nederlandse maatstaf erg goedkoop maar als ik dan een paar flappen van duizend pesos (Eur. 18,-) uit mijn portemonnee trek voel ik me toch wat opgelaten.

Zondag 27 juli
Al om 6.00 uur ’s morgens stap ik bij Vincent in om met hem naar de ‘zondagsmarkt’ te gaan.
Kwekers uit de omgeving brengen er hun groenten en fruit aan de man. Behalve dat alles vers is, is het ook goedkoop. Er heerst een gezellige drukte maar het terrein is een modderpoel. Klanten die daar geen zin in hebben laten zich in hun trike tot aan de stal rijden en dat maakt de boel er niet beter op. Zorgvuldig zoekt Vincent zijn groenten uit. Ook neemt hij drie enorme kokosnoten mee; niet van die harige bollen maar grote ronde groene ballen van wel 2 tot 3 kg. De kokosnoten zijn voor de Filippino’s een lekkernij en wanneer je jezelf niet kan beheersen laat je de verkoper er met zijn klewang een gaatje in slaan en drink je het sap al vast op en neem je de vrucht mee naar huis. Dat scheelt gelijk een paar ons sjouwen. Terug ga ik gelijk weer schilderen aan de plafonds en het lukt me om alles vandaag af te maken. De hele familie komt het resultaat bewonderen en er wordt een fotootje naar tante in Londen gestuurd. Benieuwd naar wat haar reactie zal zijn.

Maandag 28 juli
Vandaag ronden we het metselwerk af met de laatste lagen van de scheidingsmuur. Een andere ploeg is al met het stucwerk begonnen. Voor de stuc-specie moet het zand handmatig gezeefd worden; een giga klus. Morgen hebben we een vrije dag i.v.m. het Suikerfeest (einde Ramadan). Als het weer nu meezit ga ik alsnog met de Noorse Ina op de fiets de omgeving verkennen.

Dinsdag 29 juli
Om 8.00 uur haal ik mijn fiets op die ik voor 200 peso een dagje van een buurman van Ina kan lenen. De fiets is voor mij eigenlijk te klein en het zadel staat veel te laag. Na wat rondvragen komt er toch nog ergens een imbussleutel tevoorschijn waarmee ik het zadel op de hoogste- maar nog steeds te lage stand zet. We fietsen eerst naar een groot Mariabeeld dat hier vlakbij op een heuvel staat. Daarna brengen we een bezoek aan Yolanda Village, een dorp waar tientallen woningen zijn geplaatst voor mensen die bij de storm huis en haard verloren. We bezoeken speciaal het Noorse gedeelte. Op de huisjes staan de bordjes van de schenkers: dorpen, bedrijven en instellingen die een huisje voor hun rekening namen.
Vervolgens fietsen we door naar mijn project in Bambam. Hoewel de school vandaag dicht is, loopt er nog heel wat jeugd rond. De meesten herkennen me wanneer ik de fietshelm afzet.
’s Middags ga ik er alleen op uit en fiets naar het stadje San Remigio op zo’n 15 km. van Bogo. Halverwege doe ik het havenplaatsje Hagnaya Port aan waar de pont naar Bantayan Island vertrekt. In San Remigio staat nog een oude kerk uit de Spaanse overheersing maar door latere verbouwingen en moderniseringen is het een wanstaltig gebouw geworden. Ook zit ik even aan het strand maar het stormt behoorlijk en de vissersbootjes moeten noodgedwongen op de wal blijven liggen.