De handen uit de mouwen.

Maandag 20 februari.

De eerste werkdag in Kathmandu. Om 9.15 worden we aan de hoofdweg opgehaald met een jeep en enkele lokale werklieden. Het is ongeveer 45 minuten rijden over smalle stoffige onverharde landwegen. We hobbelen in een rustig vaartje door kleine dorpjes waar de armoe vanaf straalt en door uitgestrekte tasvelden van steenfabrieken. Het vervoer van de stenen gebeurt nog met paard en wagen. Ik zie zowel mannen als vrouwen die op hun knieën de gedroogde stenen uit hun vormen kloppen. De stapels stenen zijn huizenhoog en ik vraag me af hoe de ze dat voor elkaar krijgen.

In een dorpje houden we halt bij een kleine basisschool. Het feest der herkenning. We worden hartelijk begroet door kindertjes en juffen met ‘namasté’ waarbij de handpalmen voor het gezicht op elkaar worden gehouden. Later komt ook de principal, de hoofdmeester ons begroeten. Ook nu weer veelvuldig de vraag ‘Hoe heet jij’. Het is verbazingwekkend hoe goed iedereen Engels spreekt. De kinderen worden van jongs af tweetalig onderwezen. In een bundel met oude staats-examenopgaven die ik bij de school vind zie ik dat de vragen zowel in het Sanskriet als in het Engels gesteld worden. De Nepalese talen zijn nauw verwant aan het Indiaas.
We kunnen gelijk aan de slag met het vlechten van wapening voor de balken die over de metselwerk muren worden gestort. Ik leer hoe met binddraad op zijn Nepalees de wapeningskorven worden gevlochten; toch anders als ik het op de Filipijnen meekreeg en ook anders dan we het in Nederland doen. Wat de meest efficiënte methode is, is me niet helemaal duidelijk. Het is in alle gevallen een handigheidje.
Wanneer we met vlechten klaar zijn is door de Nepali inmiddels een bekisting gesteld en dat betekent dat er beton gemaakt kan worden. Ook in dit geval gaat dat met de hand. Met kruiwagens zand en grind moeten we een stuk omhoog en daarvoor zijn de kruiwagens uitgerust met een touw waarmee een tweede man kan helpen trekken. Wanneer het beton is gemixt, waarbij we gelukkig van de locals hulp krijgen, maken we een rij van mensen die de ‘pannen’ met specie doorgeven en de lege pannen weer terug geven. Onze poging om de specie met emmers over de bouwplaats te vervoeren haalt het niet; de Nepali willen gewoon de schalen gebruiken.
Na het storten van het beton is er nog tijd om te voegen. Dit is niet alleen een lastige klus omdat we er gebukt of geknield bij moeten werken, maar ook omdat de voegen heel verschillend van breedte zijn door de grote maatverschillen in de stenen.

Om 15 uur is het weer tijd en hobbelen we weer terug naar de stad. Inmiddels heb ik een leuk contact met een Australiër, Keith, een gepensioneerde elektrotechnicus. Met hem ga ik nog even langs de supermarkt om extra drinken te kopen.
De eerste werkdag zit er weer op. Een koude douche waar amper water uit komt. Dat is dus even afzien. Ik ben benieuwd wat vanavond de pot zal schaffen want van het harde werken krijg je trek,