Daar ben ik weer.

Vanochtend vroeg om 7.00 uur bracht Netteke me naar Schiphol. Wat een waanzin om zo vroeg te moeten inchecken wanneer het vliegtuig pas om 10.00 uur vertrekt. Precies 9 uur vlogen we over de Atlantische Oceaan. Kennelijk hadden we het windje in de rug want we landden een kwartier eerder op Pengel Airport dan voorzien. Engeland en Ierland lagen onder een dik wolkendek maar het grootste deel van de oversteek zag ik de blauwe zee met witte schuimkoppen, zo'n 9 kilometer onder mij. Voor mijn gevoel duurde de vlucht eeuwen. Het vliegtuig zat bomvol en dat had ook zijn weerslag op het cabinepersoneel. Van de weeromstuit een heel boek van Maarten het Hart uitgelezen. Twee warme maaltijden; geen klagen dus. Maar als inmiddels geroutineerd Paramaribo-pendelaar moet het me van het hart dat de koks van de KLM er een ongerijmd allegaartje van maken. Smakelijke maar rare combinaties. Bij de tweede maaltijd kregen we een Roti wrap. Die was zo heet gekruid dat ik verwachtte dat het brandalarm af zou gaan. Maar dat gebeurde niet. De wrap kon ik blussen met stukjes fruit en ongevulde soesjes in een soort van roommousse.
Een taxibus bracht me in een uurtje naar Paramaribo en ik lig hier nu languit in adamskostuum onder de ventilator om te acclimatiseren. Het is 31 graden en de vochtigheid is 65%. Het kan dus nog erger.

Tja, en wat ga ik doen in Suriname. Ik zit hier voor de Stichting Projecten Christelijk Onderwijs Suriname PCOS. Ze waren dolblij dat ik zou komen en beloofden me helemaal vol te plannen ..... maar het programma ken ik nog steeds niet. Dat wordt een grote verrassing. Typisch Surinaams.