I'm singing in the rain

Gisteren en vandaag een ‘kantoordagje’. Dagje, want om 8.00 uur beginnen we en om 15.00 uur gaat iedereen naar huis. Tussendoor wordt gegeten en gedronken en de ochtendwijding duurt een halfuur. Per saldo 6 uur effectieve werktijd. En dan te bedenken dat het tempo hier wat lager ligt en de efficiency niet altijd erg optimaal is. Maar het wij-gevoel en enthousiasme onder de mensen is formidabel. Een paar mensen hebben mijn workshops tegen het licht gehouden en me van feedback voorzien met nog een paar tips en aanvullingen. Ik kan tevreden zijn over het resultaat.

Wat opvallend is in Paramaribo, is het grote aantal blonde meiden dat hier, meestal twee aan twee, door de straten fietst. Het lijkt wel of alle studentes van de Nederlandse en Belgische Pabo’s, sociale academies,opleiding tot doventolk, logopedisten en al dies meer een poosje in Suriname hun kunsten op de lokale bevolking komen beproeven. En de vele grijze koppen die het straatbeeld opfleuren zijn steevast communicatie-trainers, ahum.

Gisteren na afloop van het werk een gesprek met de voorzitter van de aannemersvereniging. Hij was zeer geïnteresseerd in de opleiding die ik in Nederland verzorg. Hij toonde zich bijzonder spraakzaam en nam ruim de tijd. De interesse voor (bij)scholing zou er wel zijn, er is een geschikte leslocatie. Hij denkt me deze week al te kunnen berichten.

Na afloop wandelde ik terug naar Mona Lisa en het druppelde al wat. Dus ik stap een Chinees (supermarkt) binnen om wat boodschappen te doen met de gedachte dat het buitje wel over zou gaan. Nee dus. In mijn onschuld koop ik nog een opvouwparapluutje van dubieuze kwaliteit. De sluizen gingen open. In korte tijd viel er zoveel water dat de straten onder liepen. Nu zijn er veel luifels voor de winkels en huizen maar het water kwam zo hoog dat het over de trottoirs stroomde en ik het hogerop moest zoeken. Geduldig wachten. Geen taxi’s te bekennen; die bleken er mee gestopt te zijn. De enkeling die wel reed verdubbelde zijn tarief. Verder nauwelijks auto’s die slechts stapvoets konden rijden. De donderslagen forceerden de autoalarmen van menige auto waardoor er, mede door de duisternis een onwezenlijke sfeer ontstond. Na een uur werd het wat minder, dus meteen met het parapluutje mijn biezen gepakt en naar mijn guesthouse gesneld. 's-Nachts de boel gedroogd met de ventilator op de hoogste stand, maar ik denk dat mijn schoenen voor het weekend niet meer droog zullen zijn.

Vandaag een gesprek met een horeca-ondernemer uit Gunsi die drop-outs geschoold wil hebben in meubelmaken, lassen, verbouwen van groente en het houden van (leg)kippen. Gunsi is een dorpje met nog geen 200 inwoners aan de Surinamerivier, een paar uur varen van waar de weg ophoudt. Hij runt een kleine eco-lodge met 2 medewerkers en is in het dagelijks bestaan ambtenaar op het Ministerie van Landbouw. Een docent meubelmaken van het ROC Leiden kon ik voor dit project al interesseren maar of ‘ie ook verstand heeft van groente en kippen?

Nog 2 dagen voor de stichting en dan zit het er al weer op. Vrijdag is een nieuwe feestdag in Suriname, door Bouterse gedicteerd, waarop zijn revolutie wordt herdacht. Eens kijken wat we die dag gaan doen.