Kinderboekenfestival Saramacca

Zondag 26 februari

Om 13.00 uur verzamelt zich vrijwel de volledige groep van gisteren. Door middel van rollenspel gaan we het sollicitatiegesprek oefenen. Ik heb vooraf de tafels in een carrévorm neergezet met middenin een opstelling voor een personeelsfunctionaris, een afdelingschef en een sollicitant. Voor het rollenspel geef ik ze nog de belangrijkste aandachtspunten bij de voorbereiding van het gesprek en het sollicitatiegesprek zelf.
Aanvankelijk durft niemand op mijn uitnodiging om een rol op zich te nemen in te gaan maar met een beetje op hun gemoed spelen melden zich toch een paar slachtoffers. Ik ben blij dat de eerste sollicitant kiest voor een opleidingsplaats tot verpleegkundige. We situeren het gesprek in het academisch ziekenhuis in Paramaribo. Bij het eerste rollenspel moet ik ze bijna de woorden in de mond leggen. Ze lijken niet in staat zelfstandig er een zinnig woord uit te brengen. Nerveus gegiechel en slappe lag. Ook zijn ze nauwelijks verstaanbaar; zo verlegen zijn ze of bang voor hun mededeelnemers af te gaan. Maar bij het tweede gesprek gaat het al veel beter wanneer ik van armoede zelf maar de rol van personeelsman op me neem en het afdelingshoofd en de sollicitant het vragenvuur aan de schenen leg. De overige deelnemers laat ik gelijktijdig een observatielijst invullen die we na afloop van de gesprekken doornemen. Dan leren ze gelijk wat de belangrijkste zaken zijn waar ze op moeten letten.
Zo breekt langzaam het ijs en op de foto’s kun je zien dat het evengoed heel gezellig was. Het grootste compliment is de vraag van één van hen of ik niet bij ze op school les kan komen geven. Wat ook leuk is dat ik van een student aan de Hogeschool In Holland in Paramaribo de vraag kreeg haar bij een afstudeerscriptie te begeleiden.

Na afloop snel nog een paar foto’s gemaakt en mijn biezen gepakt om nog met een taxibusje naar Paramaribo te reizen en vandaar direct door naar Saramacca. Vanuit Paramaribo blijkt er geen vervoer meer te zijn naar Groningen dus wordt dat morgenochtend vroeg uit de veren om om 6.00 uur met een pendelbusje te reizen.

Maandag 27, dinsdag 28 en woensdag 29 februari
Kinderboekenfestival Saramacca.

2012 is het tweede jaar van het meerjarenprogramma 2012-2013 met als thema Welzijn. De doelstelling is kinderen aan het lezen te krijgen als belangrijk instrument voor hun ontwikkeling. Op het kermisterrein van Groningen staan allemaal tenten/paviljoens waarin uiteenlopende activiteiten worden gedaan in het kader van het thema. Kinderboekenstands waar ook voorgelezen en gelezen wordt, een tweedehands boekenmarkt, voorlichtingstands van bosbeheer, de politie, voorlichting over gezonde voeding, een stand met computers met internet (sponsored by Staatsolie), een poppenkast met stichtelijke poppenspelen, snoep en drankkraampjes, knutsel en verfhoeken e.v.a. Daarnaast is er de presentatie van enkele nieuwe Surinaamse kinderboeken en een kindermusical en zijn er de eindrondes van wedstrijden in voorlezen, vertellen en rappen.
Er is een tweedeling gemaakt tussen onderbouw tot en met klas 3 (onze groep 5) en de bovenbouw, samen met de laagste twee klassen van het vervolgonderwijs. Totaal zijn ruim 5000 kinderen op het festival geweest waarvan ik er maar liefst 465 in mijn kraam heb gehad.
Vanaf 8.00 uur komen de kinderen met schoolbusjes naar Groningen en doen ieder half uur een andere activiteit. Om 13.00 uur gaan ze weer terug. ’s Avonds is er van 17.00 uur tot 21.00 uur vrije inloop en zie je veel kinderen met ouders, broers en zusjes langskomen. Je hebt dan kleine groepjes, vaak hele gezinnen en er is dan ook tijd om wat met de ouders te praten. Omdat het donker is zijn alle tenten vrolijk verlicht en is het een gezellige boel.

Mijn activiteit is bedoeld voor de oudere kinderen rond de vraag ‘wat wil je later worden’ met de impliciete boodschap: ‘hoe meer je leest en studeert, hoe meer er te kiezen valt’. In de ochtend komt ieder halfuur een klas voorbij; soms wel 40 kinderen. Ik wordt geassisteerd door Roma, een studente van de opleiding tot kleuterjuffrouw.
Ik inventariseer in een klassengesprekje wat de kinderen zoal willen worden en van één van de genoemde beroepen lezen we een verhaaltje voor uit ‘Het beroepenboekje voor de kinderen’.
Sommige informatie laat ik de kinderen zelf geven of bedenken. Daarna maken de kinderen een kruiswoordraadseltje over verschillende beroepen. Omdat het voor veel kinderen best wel moeilijk blijkt mogen ze één keer alles doen wat in de klas verboden is: spieken, voorzeggen en een foute letter overschrijven zonder te gummen. Dat laatste is aan dovemansoren gezegd; bij Surinaamse kinderen moet alles in één keer goed en wanneer er toch een fout is gemaakt wordt die minutieus weggegomd. Moet je voorstellen dat de blaadjes door de hoge luchtvochtigheid eigenlijk niet bestand zijn tegen gummen. Menigeen gumt uiteindelijk het tafelblad maar dat blijkt de pret niet te drukken. Na afloop krijgen de kinderen een ballon mee.
Wat de pret ook niet drukte was de regen. Alle dagen vallen er plensbuien maar op woensdag zijn het echte tropische buiten. De bodem is dan zo verzadigd dat de lagergelegen delen van het terrein lopen onder. Op een gegeven moment staat er in mijn tent ‘slechts’ zo’n 10 centimeter water. Bij de kinderen geen onvertogen woord.

In een resort tegenover het festivalterrein krijgen wij ons ontbijt, lunch en avondeten. Tussendoor worden we van lekkernijen en drinken voorzien. De organisatie vervult me met diep respect voor de leiding. Dat het zo geolied loopt is niet erg Surinaams.
’s Nachts en tussen de middag slapen de mannen in een villa, net buiten Groningen. Apart om een paar dagen zo met een groep Surinaamse mannen op te trekken. Veel praten, PARBO-bier, grappen en grollen maar ook diepgaande gesprekken over de meest uiteenlopende onderwerpen, tot ver in de kleine uurtjes.

Donderdag 1 maart.
Vanochtend was ik op het ministerie van onderwijs, het MINOV. Een lang en open gesprek over ouderparticipatie op school. School en privé zijn in Suriname twee aparte domeinen. Ouders bemoeien zich niet met het handelen van de school; de school bemoeit zich niet met de gang van zaken thuis. Ik schreef hier al eerder over. Het Minov wil hier verandering in brengen en de ouders meer betrekken het handelen van de school. Mijn aanbod was in het kader van de bewustwording workshops te geven voor ouders, leerkrachten, directeuren en andere betrokkenen, zoals ik dat eerder al in Marrowijne deed. Wanneer ik de betrokken ambtenaar goed begrijp is er nog geen beleid maar zou ze wel willen zien dat ik dat schrijf. Ik heb bedenktijd gevraagd om haar niet te schofferen. Ik pretendeer niet de Surinaamse situatie voldoende te kennen en en het feit dat ik overwegend in Nederland zit is bepaald onhandig.

Zo ga ik nog even afscheid nemen op kantoor van de Stichting en proberen mijn verhaal op mijn blog te plaatsen. Morgenochtend nog een leerlingproject bezoeken op ongeveer een halfuurtje van Paramaribo en dan ’s middags weer terug naar Nederland. Wat is het allemaal snel gegaan.