Aan de slag

Maandag 14 juli.

Om 8.00 uur rijdt een Suzuki minibus voor en mini is dan ook heel erg mini. Er zitten al enkele vrijwilligers in waaronder Kasper die ik eerder al bij de training in Amsterdam ontmoette. Van mijn gastheer krijg ik een gevulde lunchbox mee die ik vandaag niet nodig blijk te hebben. We worden naar het kantoor van Projects Abroad gebracht. Er zijn momenteel zo’n 30 vrijwilligers in Bogo. Een deel van hen assisteert in de polikliniek en een ander deel helpt bij de opbouw van verwoeste klaslokalen. Na een breefing stappen we in een grote bus die ons naar de feestelijke heropening van een schooltje brengt waar de vrijwilligers de laatste weken hard aan gewerkt hebben. De burgemeester, de directrice en enkele andere hoogwaardigheidsbekleders bedanken de vrijwilligers uitbundig. De kinderen voeren dansjes op op keiharde muziek en het lint wordt doorgeknipt. Er is nog nauwelijks meubilair en het schoolbord ontbreekt nog maar kennelijk heeft wel een zending (educatief?) speelgoed de school bereikt.
Hierna volgt een heel goed verzorgde lunch waarvan je denkt: ‘waar doen de mensen het van?’. Veel van de huisjes waar ze in wonen zijn nog zwaar gehavend. Ik knoop makkelijk een praatje met de mensen aan en met een jong moedertje Liza probeer ik het liedje van ‘There’s a hole in my bucket, dear Liza’ te zingen. Ze kent het niet en al zijn de mensen gek van Karaoke, meeziingen lukt haar niet.
De bus brengt mij en nog een beginneling, een jonge Amerikaanse naar kantoor terug en de anderen naar hun werk. Wij krijgen een uitgebreid introductiegesprek van verschillende mensen over de does en do’nts. Daarna gaan we naar het politiekantoor waar een alleraardigste agente ons nogmaals een introductie geeft, maar nu gericht op Bogo en omgeving, in de vorm van een heuse PowerPointpresentatie. Het stadje heeft 80.000 inwoners. Er schieten allerlei feiten en cijfers voorbij en ik ben blij dat we achteraf niet overhoord worden. Op weg naar huis krijgen we een rondleiding door de stad en drinken we nog een cocos-shake. Van bouwen zal het vandaag niet meer komen.
Voor Manilla is er een tyfoonmelding van de 2e categorie. Dat betekent dat er hier veel regen en wind zal komen. ’s Nachts slaap ik slecht vanwege de keiharde regen op het golfplaten dak.

Dinsdag 15 juli
Het regent vrijwel de hele dag aan één stuk door. De bus brengt ons naar een school in een dorpje net buiten Cebu. Acht klaslokalen zijn behoorlijk beschadigd maar de daken zijn inmiddels gerepareerd. De plafonds van palmhout-triplex zijn door het water gedelamineerd en de vellen hangen troosteloos naar beneden. Vreemd genoeg wordt aan het schilderen van de wanden voorrang gegeven; vermoedelijk omdat er door de regen weinig anders kan. Er moeten ook een aantal klaslokalen van de grond op worden opgebouwd. De fundering hiervoor ik inmiddels klaar en men is toe aan het optrekken van de kolommen en de wanden. Met twee dames assisteer ik met het vlechten van de wapening voor de kolommen. We staan onder een afdakje maar door de wind en de gaten in het dak houden we het niet droog. We gaan zo snel dat de werklui ons niet bij kunnen houden met het ‘knippen’ van de staven en het buigen van de beugels. Omdat er hier inmiddels code 1 geldt worden de leerlingen naar huis gestuurd en wordt de terugreis vervroegd ingezet. We worden in het centrum van Cebu afgezet, hetgeen kennelijk gebruikelijk is. Hierna drinken we gezamenlijk nog wat in een café-tje. Met een trike ga ik naar mijn gastadres.

Woensdag 16 juli
Vandaag maken we cementmortel metselen we muren. Een deel van de tijd sjouw ik zakken met zand en cement sta ik te mengen op de grond, afgewisseld met blokken sjouwen en metselen. Het is zonnig en behoorlijk warm dus wordt er naar behoefte gepauzeerd om water te drinken of ee frisdrank. Je moet veel drinken want je verliest heel veel vocht. Ik denk dat ik wel op zo’n 4 liter uitkom. Onze lunchpauze valt gelijk met die van de kinderen en ik mag me verheugen op veel belangstelling van m.n. de meisjes. Ze vinden het prachtig om Engels met ons te spreken. Ik leer een groepje het liedje ‘Olifantje in het bos, laat je moeder toch niet los’. Sommigen pikken het meteen op en zingen vol overgave mee. Je ziet het werk echt vorderen. Er werken drie bouwvakkers mee die wel ‘aan de lijn’ metselen maar niet kijken op een centimeter meer of minder. Het pleisterwerk zal veel van onze onvolkomenheden moeten verdoezelen. Voor de ramen en deuren worden geen metselprofielen of stelkozijnen geplaatst. Het meeste wordt gewoon met het meetlint en op het oog bepaald.
Vandaag heb ik de kans om de puinhoop achter de school te bekijken. Zelfs betonkolommens zijn door de storm omvergewaaid. De stalen dakspanten liggen er verfrommeld bij. Van mijn gastheer begrijp ik dat Cebu gemiddeld slechts 1 maal per jaar door een orkaan geraakt wordt in de klasse 3. Er is dan altijd wel schade en de mensen aan de kust worden dan geëvacueerd. Op dit moment geldt voor Manilla een waarschuwing voor een orkaan categorie 2. De hele dag is daar geen vliegverkeer mogelijk.