Bloed, zweet en tranen

Vervolg woensdag 16 juli
`s Avonds hebben we met alle vrijwilligers een gezellig avondje in de plaatselijke pizzabar. We gaan speed-daten! Echter alleen met het doel om elkaar wat beter te leren kennen. Elke 5 minuten schuiven we een plekje door, stellen ons voor en beantwoorden enkele vragen die door de leiding op een papiertje zijn gezet. Aan het eind mogen de nieuwkomers, waaronder ik plenair vragen beantwoorden van de collega’s. Dat ze me jonger inschatten dan 61 is een aardige opsteker.

Donderdag 17 juli
Op weg naar onze werkplek vernemen we dat er een vliegtuig van Malaysian Airways door Oekraïense rebellen uit de lucht is geschoten met meer dan 200 doden als gevolg. Vermoedelijk per ongeluk, maar onvergeeflijk stom is het wel.
Het is zonnig en bloedheet. Weer staan we cement en beton te mengen en sjouwen we met blokken. Het gaat razendsnel. We staan op krakkemikkige steigers te metselen en storten betonlateien. De directeur van de school kan zijn geluk niet op. Hij komt ons te pas en te onpas verwennen met Filipijnse lekkernijen. Dat sommigen moeite hebben met de regels op de bouwplaats is duidelijk. Bijna niemand draagt een helm. Enkele dames lopen in hotpant (wel heel inspirerend) en open sandalen of slippers. Dat wordt niet op prijs gesteld door de leiding. We krijgen handschoenen om mee te werken maar evengoed heb ik aan het eind van de dag blaren in mijn handpalmen.
Thuisgekomen blijkt ook een collega vrijwilliger en huisgenoot, James uit Engeland aangekomen.

De trike.
De trike is een lichte motorfiets met een grote overdekte zijspan. In de zijspan zitten twee bankjes met 4 passagiers en op de buddyseat van de chauffeur nemen soms ook nog wel 2 mensen plaats met eventueel nog een kind op schoot. De chauffeur rijdt een bepaalde route voor zijn eerste klant of de meest ver gelegen bestemming. Andere klanten stappen onderweg op en af. Een ritje kost maar 8 0f 10 peso, omgerekend nog geen 10 Eurocent.
Mijn gastheer heeft net een trike gekocht en is nu in afwachting van zijn vergunning. Maar vroeg in de ochtend en ’s avonds rijdt hij clandestien omdat er dan toch geen controle is. De trike is zo populair dat er voor de duizenden trikes genoeg klandizie is.
Er zijn ook trikes die privé gebruikt worden. Dat staat er dan met reuzeletters op want anders heb je zo maar een paar klanten die ongevraagd instappen. Er zijn ook nog enkele fiets-trikes; een beetje vergelijkbaar met de riksha’s in India. Het is haast niet aan te zien hoe de chauffeur zich moet afbeulen om een helling op te komen.
Trike’s zijn er ook voor het vervoer van vracht en vee. Je moet niet raar staan te kijken wanneer je een trike tegenkomt met in de zijspan een reusachtig varken of een buffel.
Ga je buiten de stad dan neem je een Jeepney. Dit zijn oude legerjeeps en modernere jeep-achtige voertuigen. Wil je bijvoorbeeld naar Cebu City, op ruim 100 km. van hier, dan neem je de bus. Er zijn moderne airconditioned snelbussen met Wi-Fi maar je kunt ook een gewone streekbus nemen. Daar zit wel een dak op maar de ramen zijn open.

Vrijdag 18 juli.
Vandaag heb ik zelfstandig een heuse muur gemetseld, althans de borstwering; samen met een paar dames. We kregen een groot compliment van één van de drie professionele bouwvakkers. Het lukte ons strak aan het lijntje te metselen, dus geen rare bobbels of scheef gezakte blokken. Dat scheefzakken is in het algemeen het gevolg van te dunne metselspecie, die onder het gewicht van de blokken uit de voeg gedrukt wordt. De metselspecie wordt altijd erg dun gemaakt omdat die door de warmte al snel uitdroogt.
Een minibusje breng ons naar huis waar we bij een cafeetje met een aantal vrijwilligers een biertje drinken.

Zaterdag 19 juli.
Het is zwaar bewolkt en vrijwel de hele dag regent het pijpenstelen. Ook dat is onder invloed van een nieuwe orkaan die in de buurt zit. Met mijn gastheer Vincent koop ik latexverf. De verkoper verzekert ons dat de verf tegelijk een primer is. Ik heb er weinig vertrouwen in en we struinen allemaal winkeltjes af naar een goede primer. Er is alleen een primer op acetonbasis verkrijgbaar en daar waag ik mezelf niet aan. Ook lukt het ons niet aan een plamuur of acrylkit te komen. Wanneer we uiteindelijk het plafond onder handen nemen zien we gelijk de bruine vlekken in de verf opkomen. Wij terug naar de winkel. De verkoper verzekert ons dat na droging van de eerste laag de bruine vlekken niet zullen terugkeren. Na een droogtijd van wel 4 uur, 2x zo lang als de gebruiksaanwijzing op de bus stelt, zien we bij de 2e laag de bruine vlekken opnieuw verschijnen. Bij een derde laag nauwelijks verbetering. Hierna zijn we er maar mee getopt. De gebruiksaanwijzing maakt voor toepassing op hout ook gewag van een primer van hetzelfde merk. Vincent zal proberen die na het weekend te scoren zodat we volgend weekend een nieuwe poging kunnen wagen. Een verloren dag kan je wel zeggen.