Tamil

Zaterdag 30 april.

Vandaag neem ik een rustdag om mijn verhaal te schrijven en een beetje te chillen en door Tamil te slenteren.
Het hotel gaat dan wel prat op free Wifi; de verbinding is abominabel en ik word er regelmatig afgedonderd. Het lukt me niet mijn verhalen op mijn blog te uploaden. Aan mijn foto's begin ik maar niet eens. Ik ben redelijk gefrustreerd maar dan hoor ik een drumband. Door mijn straat loopt een militaire kapel gevolgd door soldaten, agenten en burgers in de meest prachtige Nepalese klederdrachten en hoogwaardigheidsbekleders in de laadbak van grote 4WD's. Het is een optocht in het kader van het Himalaya diamant festival (?). Later op de dag krijg ik van het hotelmanagement toestemming hun wifi te gebruiken en lukt het me om mijn verhalen te uploaden.
Omdat hier de stroom regelmatig uitvalt zit ik ook regelmatig met een computer en telefoon die het niet meer doet. Soms wordt dan een aggregaat gestart dat het hele hotel doet schudden op zijn grondvesten maar heb je tenminste één lamp die het doet maar geen stopcontact waar je stroom uit krijgt.

De wijk Tamil bestaat uit allemaal smalle straten, meestal éénrichtingsverkeer, waar de reisbureautjes, buitensportwinkels en restaurantjes over elkaar heen buitelen om de gunst van de toerist. Vanaf een uur of zes 's-avonds is het een kakofonie van inheemse- en westerse muziek. Daarbovenuit het gelal ven m.n. Engelse jongens en meiden die teveel gedronken hebben. De prijzen van de supermarktjes zijn overigens op een west-europees peil en het is goedkoper om uit eten te gaan. Van de outdoorwinkels zijn de nep- en merkproducten voor de leek althans niet van elkaar te onderscheiden. Een opvallende groep toeristen zijn de Chinezen die zich ook massaal op Nepal hebben gestort.

De aardbevingsschade in Tamil lijkt beperkt. Bij mijn buurhotel zijn wat balkons afgebroken maar aan de wapening kan je zien dat het slordige bouw betreft. Een enkele lege plek markeert een verdwenen gebouw. Buiten de wijk zijn evenwel talloze woongebouwen ingestort. De boel is onderhand wel opgruimd en de nog bruikbare materialen staan geordend op grote stapels langs de weg. Het zijn m.n. oudere woongebouwen die geen betonnen skelet hebben die sneuvelden. Op lege terreinen in de stad huizen nog duizenden mensen in grote tenten en krakkemikkige bouwsels van sloopafval en plastic. Wanneer ik enkele foto's maak schaam ik me tegelijkertijd en voel ik me een beetje een ramptoerist. Wat me uit de literatuur wel al duidelijk werd is, dat wanneer je echt aardbevingsbestendig wilt bouwen, je dat met beton en staal moet doen. Metselwerk is hooguit geschikt als invulling van de wanden en gevels.