Kathmandu Valley

Zondag 1 mei en maandag 2 mei.

Op advies van Rabi ga ik de Kathmandu vallei in voor een kleine trekking van een paar dagen. Met de bus gaat het naar Dhulikhel op ongeveer 30 km. van de hoofdstad. Het is een oud historisch plaatsje, niet erg toeristisch maar wel met prachtige tempels en pagodes. Hier vandaan loop ik naar het 6 km. verderop gelegen Panauti. De weg is grotendeels onverhard en het verkeer maakt veel stof. Panauti is eigenlijk veel mooier dan Dhulikhel. Ik bezoek er het Indreshvar Mahadeva Mandir tempelcomplex uit 1290. Ik herken de verbrandingsplaats maar er zijn geen crematies. Ook hier is behoorlijk wat schade en er wordt voorzichtig enig restauratiewerk uitgevoerd. Er is een klein museum met allerlei religieuse- maar ook meer profane voorwerpen.
Omdat de stoffige weg me niet beviel ga ik met de bus terug naar Dhulikhel om vandaar naar Nala te wandelen. De weg heeft veel minder verkeer en is geasfalteerd. Nala is geheel niet toeristisch en dat merk je omdat de kinderen om geld bedelen maar als ik niet van plan ben dit te geven vragen ze om chocolade. Ik heb alleen koekjes om uit te delen maar dat wordt ook gewaardeerd. Vanuit Nala, op ca 1400 m. hoogte gelegen, neem ik een voetpad door de bergen heen. Het is een steile klim met als hoogste punt 2150 m. maar omdat ik niemand meer tegenkom, kom ik nog eens ca. 100 m. hoger uit bij een provisorisch gebouwd hindoe tempeltje waar twee mannen me een joint aanbieden. Ik bedank beleefd en hoor hun (terechte) jammerklacht aan dat hun huizen bij de aardbevingen verwoest zijn en dat er maar geen regen valt. Ze wijzen me de weg naar Nagarkot. Ik moet eerst weer 400 m. naar beneden het dal in om daarna weer 500 m. te klimmen. Wanneer ik Nagarkot bereik, de meter staat voor deze dag dan op ca. 30 km., zit ik er behoorlijk doorheen en ga het eerste het beste guesthouse in, 'the Greater Himalayan resort'. De naam is wat overdreven want het houdt bij zo'n 10 kamers op, en verwijst naar de Himalaya die vanuit hier te zien zou moeten zijn, ware het niet dat de smog dit verhindert. Ik eet er een Thukpa die zo goddelijk lekker is dat ik nog een tweede bestel. De kamer is, met een warme douche en een schoon bed, ook prima.

Wanneer ik de volgende dag met de bus naar Bhaktapur rij, prijs ik me gelukkig dat ik dit niet lopend hoef te doen. Met een slakkegang laat de bus zich via steile kronkelweggetjes de berg afzakken. Dat hadden mijn kniën nooit overleefd.
Bhaktapur is een grote stad maar is bijkans nog mooier dan Kathmandu. Het oude centrum is ongeschikt voor autoverkeer maar er zijn wel veel scooters die zich in de smalle steegjes tussen de toeristen door wringen. De schade aan tempels is enorm en er wordt op veel plaatsen aan de herbouw gewerkt. Ook hier een Durbarplein met de Vishvanath tempel. Er is zoveel moois te zien dat het me haast overweldigt. Na een paar uur bereik je een soort van verzadigingspunt waar een heerlijk kopje koffie niet meer voor helpt. Ik koop voor veel geld een hand-geschilderde mandala bij een schilderschool. De schilders maken eerst een lijnentekening op een katoenen doek en kleuren dit vervolgens met verf in. Het is een enorm geduldwerk van soms maanden en het wordt dan ook als een hogere kunstvorm beschouwd die voorbehouden is aan de kaste van de Lama's. Met de bus laat ik me naar Kathmandu terugbrengen.