Thulo Parsel

Weekend 25, 26 en maandag 27 februari.
Vrijdagavond kies ik voor een hotel; ik heb na één week buffelen heel veel behoefte aan een warme douche. De taxichauffeur weet niet precies waar hij moet zijn en rijdt dwars door het centrum van Kathmandu. Het is gezellig druk in verband met de festiviteiten en we kunnen nergens sneller dan stapvoets. ’s Avonds zie ik een mooi vuurwerk vanuit mijn hotelkamer.
Op zaterdagochtend reis ik met Ravi naar Thulo Parsel. Het is een lange tocht van 8 uur. Ik herken veel van mijn vorige bezoek aan het dorpje. De bus hobbelt met een slakkengangetje over de onverharde wegen en laat enorme stofwolken achter zich. We rijden langs steile afgronden en een enkel keer moeten we achteruit voor een tegenligger. Ik ben blij wanneer we kunnen uitstappen. Dan moeten we nog een paar honderd meter langs smalle paadjes naar beneden om bij het dorp te komen. De ontvangst is weer allerhartelijkst. Alle aanwezige mensen lopen uit om me uitbundig te begroeten met shawls en bloemenslingers. De oudste vrouw maakt en stip op mijn voorhoofd met rode oker en rijst en kan het niet laten om ook mijn wangen rood te kleuren.
Het is heel bijzonder om bij de mensen op bezoek te zijn. Ze nodigen me uit voor thee en eten. Het beste wat ze te bieden hebben is voor mij en ik voel me daarbij soms erg opgelaten. Normaliter zou ik apart moeten eten maar ze begrijpen dat ik liever aanschuif en met de hele familie mee eet. Er wordt op houtvuur gekookt. De mensen gaan vroeg slapen; veelal gewoon op een mat op de grond. Ik mag het enige bed gebruiken dat niet veel meer is dan een houten plaat op poten. Maar de indrukken van die dag zijn zo overweldigend dat ik prima slaap en pas wakker wordt van het gerinkel van pannen voor het ontbijt en het gemekker van de geiten die gevoerd worden.

De zondag gebruiken we om alle huizen te bekijken die inmiddels voltooid zijn of afgebouwd worden; inmiddels al zo’n tien woningen. We bespreken de belangrijkste details die de constructie extra stevig moeten maken om een eventuele aardbeving te weerstaan. Met name de punten metselwerk van de zijgevels baren me zorg omdat die liefst 3000 kg. wegen. Je moet er niet aan denken dat die omvallen. Ik kan ze laten zien hoe ze met betonijzerstaven de spanten kunnen stabiliseren. Een andere uitdaging is de afdichting van het dak rond de schoorsteen die men per sé door het dak wil steken en niet buitenom door de zijgevel. Met regen loopt het water langs de pijp het huis in. Ik heb flexibele afdichtingsmanchetten mee gekregen om het gat te dichten en pasta. Ik leg ze uit dat ze de pasta alleen met handschoenen mogen verwerken. Het is een chemisch product en men is niet gewend om hiermee om te gaan. Het is overigens verbluffend dat al het werk op teenslippers wordt uitgevoerd; de mensen die stenen bikken zowel de mensen die met spullen sjouwen en de metselaar op de steiger. Het enige wat ik aan beschermingsmiddelen zie zijn een paar gummi handschoenen; geen stofkapjes of veiligheidsbrillen.

Op maandag reis ik samen met Ravi en een neefje van 3 jaar oud weer terug naar Kathmandu. Ik heb een baard van drie dagen en heb me niet kunnen wassen of douchen dus laat ik me weer bij het hotel afzetten. Op dinsdagochtend meng ik me wel weer onder de werkers aan de school.

Ben je geïnteresseerd in de bouwactiviteiten in Thulo Parsel, kijk dan ook eens op hun website www.helpingthuloparsel.nl.