Over dikke vrouwen en glanzende auto's.

Gisteren woonde ik op uitnodiging van de onderwijsinspecteur een mini-conferentie bij in Albina, samen met mensen uit het onderwijs en enkele vertegenwoordigers UNICEF en Progress en ngo's zoals ICCO en ZZG. Doel van de inspecteur is tot een beleidsplan voor Marowijne te komen voor de komende 5 jaar. Het resultaat van de conferentie was een verlanglijst met vermoedelijk vrijwel allemaal onbetaalbare ideeën.
Het nut voor mij was dat ik mensen van de verschillende ngo's kon ontmoeten. Progress traint in Suriname ook mensen uit het onderwijs en heeft daarvoor al een heel programma ontwikkeld, waarvan elders in Suriname ook al een deel werd uitgevoerd.

Gisteravond een ouderschapstraining in Albina. Tegen de afspraak in was de poort van de school afgesloten met twee enorme hangsloten. Maar met het grootste gemak kon ik het hekwerk uit zijn scharnieren tillen en hadden we vrij toegang tot het complex. Een half uur na de afgesproken begintijd kwamen de eerste ouders aangeschuiveld. Dat is typisch Surinaams. Tot ver in de avond blijven mensen binnen druppelen.
Hugo nam weer het tweede deel van de avond voor zijn rekening met zijn stokpaardje 'gezond eten'. Al met al weer een heel geslaagde avond en ik merk dat ik er ook steeds beter in kom te zitten.
Dit was alweer de laatste ouderschapstraining voor mij tijdens dit verblijf in Suriname. Ook was het al weer mijn laatste nachtje bij Hugo en Annelies. De rest van de geplande activiteiten is in Moengo en Paramaribo.

Over gezond eten gesproken. Wat opvallend is, is dat de gemiddelde Creoolse vrouw in Marowijne veel en veel te dik is. Ook menig jong creools meisje is al veel te dik. Dit probleem lijkt mij een nog veel grotere bedreiging voor de volksgezondheid dan malaria en de dengue mug. De mannen doen het wat dat betreft beter. En ondanks die enorm dikke buik en kont, worstenarmen en onderkinnen schrijdt de Creoolse vrouw majestueus en elegant door het straatbeeld als ware ze Miss Suriname zelf.

Wat ook bijzonder is, is het aantal auto's in Suriname. Voor ieder huis of huisje, soms niet meer dan een hut, staat minimaal één auto. Meestal geen kleintje maar een forse middenklasser. In Suriname worden in grote getale 2e-hands auto's uit Japan geïmporteerd die voor een prikje van de hand gaan. Er is nauwelijks belasting op auto's en de benzineprijzen zijn ook erg laag. Met 25% aanbetaling heb je een auto die dan in 3 jaar moet worden afgelost. De huizen en erven kunnen één grote bende zijn; de auto staat schoon en glanzend gepoetst voor de deur te pronken. Tja, en met een grote afbetalingsverplichting valt het niet altijd mee je kinderen te voeden en kleden.
De auto's worden vaak ook voorzien van een mega-geluidsinstallatie. De bas-tonen komen je al van verre tegemoet en achter het stuur zit een glunderende bestuurder met minimaal één met goud ingepakte tand. Want ook de gouden tand is status. Wanneer je eenmaal aan een kunstgebit toe bent, krijgt dit ook weer dezelfde tand in goud.