Daar ben ik weer.

Gisteren, zaterdag 30 april, Koninginnedag reisde ik volgens afspraak met de stichting PCOS weer naar Suriname om ze 2 weken te helpen bij hun activiteiten. Het plan is dat ik een aantal workshops zal geven voor leerkrachten in het basisonderwijs die ik in de vorige periode al voorbereidde. Daarnaast zal ik bij het project ’KANS’ langsgaan waar behoefte is aan ondersteuning bij beroepsgerichte trainingen voor jongeren die om uiteenlopende redenen geen enkele school afmaakten. Maar hoe mijn programma daadwerkelijk zal uitpakken blijft - geheel op z’n Surinaams - een verrassing voor me. Over de details is men niet erg mededeelzaam. PCOS is in elk geval druk bezig met de voorbereiding van het Kinderboekenfestival dat over enkele weken in Paramaribo zal plaatsvinden en nog uitgebreider wordt dan de afgelopen editie in Marowijne.
De vlucht naar Paramaribo verliep voorspoedig. Ondanks het feit dat het vliegtuig tjokvol zat had ik een vrije plek naast me. Maar wat ook hielp de tijd te doden was mijn buurman, Parman, een goedbespraakte Nederlandse man van Surinaams-Javaanse komaf, die naast zijn gewone werk als landmeter professioneel topsporters begeleidt. Hij volgde hiervoor opleidingen bij de KNAU. Vanuit Nederland steunt hij verschillende sportploegen in Suriname, waaronder een team wielrenners.
In verband met werkzaamheden aan de landingsbaan van vliegveld Zanderij vertrekken de vluchten van de KLM van Schiphol tijdelijk later en kom je hier pas in de avond aan. Dat betekende dat ik pas na tienen bij mijn guesthouse Mona Lisa in Paramaribo was dat tot mijn schrik helemaal vol zat. Maar met telefonische hulp van Hugo kon ik voor een nacht terecht bij ‘Joyce’, een Guyaanse dame die kamers verhuurt. Het is een vriendelijke slanke schoonheid die je 40 jaar zou schatten maar in werkelijkheid is ze al 62 en overgrootmoeder.
Zondag 1 Mei, dag van de Arbeid. Vanochtend werd ik al vroeg gewekt door het kabaal van duiven die op het plafond zaten te rommelen. Kennelijk stoorde dat mijn buurman zo erg dat hij op zijn plafond ging slaan om de duiven weg te jagen, maar tevergeefs. Dus al vroeg mijn boeltje gepakt en naar mijn vertrouwde guesthouse verhuisd.
In verband met 1 Mei zijn er allemaal festiviteiten in de stad. ’s Avonds was er een hardloopevenement waarvan ik de 5 km. meeliep. Hoewel de inschrijving al gesloten was meende Parman dat ik ‘buiten mededinging’ gewoon mee kon lopen en dat was inderdaad zo. Ik viel nauwelijks op met mijn blauwe Nike shirt tussen de officiële hardlopers in hun blauwe en gele telecom-shirts. De omstandigheden waren gunstiger dan op 25 februari; minder warm en een miezerregentje. Mijn ‘onofficiële’ tijd was 27 minuten.
Morgen dus naar PCOS.