Rustig aan.

Het is al weer vrijdag. De eerste week zit er al weer zo goed als op. Dus de hoogste tijd voor een berichtje.

Maandag meldde ik me om 8.00 uur op kantoor van stg. PCOS. Ik werd weer hartelijk welkom geheten door ‘oude bekenden’ maar door ziekte was een deel van de medewerkers niet aanwezig. Directrice Yvonne hield zich met onbehoorlijk grote hoeveelheden paracetamol op de been maar haar heb ik de rest van de week niet meer gezien. Men verklaart de ‘epidemie’ als een gevolg van het einde van de korte droge periode en daarmee de overgang naar de regentijd, die dit jaar bovendien wonderlijk vroeg kwam.

Waar ik me zoal mee bezig houd? De workshops die ik tijdens mijn vorig verblijf al voorbereidde en terug in Nederland voltooide moet ik deels herzien. Die voor de leerkrachten zijn prima maar die voor de kinderen van de basisschool moeten omgevormd worden naar 30 minuten (was 1,5 uur) activiteiten voor het kinderboekenfestival. Met het beroepenkwartet ben ik druk bezig geweest want dat moest in een volkomen andere lay-out dan waar ik het in maakte. Mijn eerdere selectie van beroepen werd ingeperkt (dat is nog tot daar aan toe) maar ook nog eens danig herzien. Om het druk-klaar te maken kostte heel veel tijd. Maar dan heb je ook wat. Leuk is dat er een honderdtal van gedrukt wordt om aan de scholen van Paramaribo mee te geven voor gebruik in de klas. Ook het letter-memoryspel viel in goede aarde. Weinig gebruikte letters haalden we eruit en vervingen we door extra klinkers. Met de bijeengesprokkelde letters kunnen de kinderen dan ook nog woorden maken.

Voor volgende week staan dus 2 workshops gepland voor ouders en leerkrachten over de ontwikkeling van het zelfbeeld van kinderen. Niet dat ik me daar buitengewoon deskundig in acht, maar het is een interessant onderwerp en er is nog even tijd om me er meer in in te lezen. Ook hoef ik de workshop niet alleen te geven.
Verder staat er een bezoek aan KANS op het programma en spreek ik nog enkele keren de vertegenwoordiger van het onderwijsproject in Gunsi.

De winkels gaan hier al om 5 uur dicht en ’s avonds is het uitgestorven in de binnenstad. Iedereen raadt je af om in het donker in het centrum te zijn omdat bij berovingen steevast blanke toeristen het slachtoffer zijn. Dus blijf ik overwegend binnen en werk in volkomen rust, het guesthouse is uitgestorven, achter mijn laptop of lees een boek.
Nog nooit heb ik zoveel roti gegeten. In het vliegtuig hier naar toe (hoewel mijn buurman vaststelde dat die roti niet Surinaams was. Schuin tegenover het kantoor van PCOS zit een roti-kiosk. Met lunchtijd is dat een heel aantrekkelijke optie. En wanneer je een vegetarische roti neemt, zitten daar extra veel groenten bij. Woensdag at ik met Hugo in de stad en ook hij trakteerde op roti; nu met kip.

Tja, en komend weekend hoef ik me gelukkig ook niet te vervelen. Bofkont die ik ben, bleek er toevallig een tweedaagse mountainbike-tour over de oude spoorbaan op het programma van ‘Fietsen in Suriname’ te staan met overnachting ergens in de rimboe. Daar bericht ik volgende keer over.