Al weer richting einde.

Donderdag 10 mei.
’s Ochtends geef ik een sollicitatietraining aan 27 jonge dames die het hun opleiding tot crècheleidster, administratief medewerker of bejaardenhulp aan het afronden zijn. Wat een gezellige boel. Ik voel me een beetje als een haan in een kippenren maar allengs weet ik de aandacht te krijgen en te houden. Ik behandel, ondersteund met een PowerPoint presentatie de sollicitatiebrief en het CV en laat ze in stappen hun eigen versie schrijven. Uit een stapel kranten laat ik ze geschikte vacatures zoeken. Kranten blijken ze niet te lezen en het duurt even voor ze ook de kleine personeelsadvertenties weten te vinden. We besluiten met het sollicitatiegesprek. Er is geen tijd en plek meer voor rollenspelen. Ik geef ze alleen het observatieformulier en vraag ze hun ogen te sluiten en de situatie in te beelden van ‘hun’ sollicitatiegesprek en naar zichzelf te kijken door de ogen van de personeelsfunctionaris voor hen. Daarna mogen ze het observatieformulier invullen met hun eigen sterke en zwakke kanten.

’s Middags kan ik rustig aan doen maar ‘s avonds heb ik een meeting met de directeur van STEPS en haar eerste medewerker om over het reilen en zeilen van de stichting te spreken. Wat blijkt, aan de horizon tonen zich donkere wolken voor de stichting. Eén van de belangrijkste donoren zal zich terugtrekken. Ik probeer de wederzijdse standpunten te begrijpen en in de brief van de directrice aan de donor haar argumenten de relatie niet te beëindigen nog wat kracht bij te zetten. Nu volgt een kort nachtje want om 5 uur staat de taxi voor de deur waarmee ik naar Paramaribo zal worden gebracht. Hierna reis ik meteen door naar Kwatta waar ik al om 9.00 uur heb afgesproken.

Vrijdag 11 mei
Op de terugweg zit ik in een klein Noah taxibusje. Het bekende tafereel van creoolse moeders die in Moengo wonen en in Paramaribo werken. Alle plaatsen zijn bezet en ik zit zo krap dat ik tegen mijn buurvrouw aan plak. Het is benauwd in het busje en de weg is tot halverwege zeer slecht. Wat ben ik blij dat we om 9.30 uur bij de Centrale Markt aan de Waterkant kunnen uitstappen. Dat ik nog een stuk moet lopen naar mijn guesthouse deert me niet.
Ik bel een taxi die in en rond Paramaribo werkt en die brengt me naar de Schuilplaats, een leerlingenbouwplaats waar kansarme jongeren in de praktijk worden geschoold tot timmerman en metselaar. Met de leiding van de Schuilplaats, een jong Hollands stel, bekijken we de bruikbaarheid van Nederlands lesmateriaal om daar heel elementair lesmateriaal voor de eigen doelgroep uit te distilleren. We bekijken de bouwplaats en de modelwoning en ik maak kennis met de directeur/projectontwikkelaar en de uitvoerder van de aannemer, BroCad NV. Ik val met mijn neus in de boter want de bedrijfsleider houdt een meeting met zijn voorlieden met als centraal thema het delegeren van het werk. Probleem is dat de voorlieden zelf meebouwen i.p.v. managen. Uiteindelijk doen ze werk zelf en staat hun ploeg van 10 man toe te kijken. In een praktische oefening, het van een foto nabouwen van een muurtje, moet een voorman aan twee collega’s die de foto niet hebben gezien, een mondelinge instructie geven hoe het muurtje gebouwd moet worden. Het blijkt moeilijker dan gedacht en we zien het dan ook fout gaan. Heel illustratief.

De avond sluit ik af met de directrice en enkele van haar medewerkers die vandaag in Paramaribo zijn. We eten lekker Chinees. Als dank krijg ik een tableau Marron houtsnijwerk met de tekens die men vroeger op de huid inkerfde. De tekens brengen geluk. Daar kan je nooit genoeg van hebben.