Paramaribo

Zaterdag 28 april.

De vlucht met de KLM van Schiphol naar Paramaribo verliep voorspoedig, in de zin dat we op tijdvertrokken en op tijd aankwamen. Anders dan voorheen werd een Boeing 747 ingezet in plaats van een kleinere MD11 en dat betekent dat je wat langer op je hapje en drankje moet wachten. Het eten was weer de bekende karige potpourri en het is in feite schandalig wat de KLM de passagiers durft voor te zetten voor een reis waar de hoofdprijs voor wordt gevraagd. De verlepte sla dreef in een vette zure roomsaus maar redde daarmee het calorisch minimum voor een gezonde volwassen man. De vriendelijke stewards en stewardessen maakten een hoop goed met een drankje en een heerlijk roomijsje.
Nu zat ik bij een uitgang op een tussenstoel terwijl ik bij het booken toch duidelijk een windowseat had aangegeven. Het voordeel van de – niet gevraagde – extra beenruimte valt weg tegen de smalte van de stoel. Ik zat klem. Nou concentreert het overgewicht bij mij zich op de buik en niet op mijn derrière. Voor mijn beider buren was de smalle stoel echter een regelrechte ramp. Links een vriendelijke Surinaamse moeke die van nature al een flinke kont heeft en rechts een zwijgzame corpulente Chinees. Na 9 uur zitten dij je bovendien ook nog uit, want al zit je op ruim 12 kilometer hoogte, de zwaartekracht is nadrukkelijk nog aanwezig. Ik bewaarde mijn boter voor het geval dat bij aankomst mijn buren spontaan niet meer uit hun stoel zouden kunnen opstaan. Met een stoel op je rug is het heel moeilijk de vliegtuigtrap afdalen. Door gebruikmaking van een beetje boter zouden de slachtoffers wellicht los te krijgen zijn. Gelukkig viel het mee en met licht zuigende geluiden en een plop kwamen mijn buren los uit hun benarde situatie.
Voor mij was het nadeel van dikke buren in te smalle stoelen vooral dat ik de armleggers niet kon gebruiken. Het eten is ook een goochel act. Je moet het eten recht van voren je mond in schuiven terwijl je je ellebogen tegen je borstkas gedrukt houdt. Doe je dat niet dan loop je de kans je buren het eten uit de mond te stoten. Even dacht ik de stewardess, een blonde schoonheid, te vragen mij maar te voeren vanaf het bankje tegenover mij. Maar met oog op hun drukke werkzaamheden zag ik hier maar vanaf.
Tijdens de vlucht een prachtboek gelezen: ‘Met fiets en tent naar de Oriënt’ van G. Monnink. Het waar gebeurde verhaal speelt tijdens het interbellum of kort na WO-II, wanneer twee jonge mannen op simpele herenfietsen via de Balkan en Turkije naar Palestina fietsen. Wat ze meemaken is onvoorstelbaar en de details zal ik hier niet opschrijven want anders zou het wel eens kunnen zijn dat Netteke mijn plan voor een fietstocht door de Himalaya torpedeert.

Na aankomst met de taxi naar Paramaribo naar residentie Mona Lisa waar mijn eigen kamer nr. 10 door Walter in gereedheid was gebracht. Er zou een muggenplaag heersen en met een spuitbus werd de hele kamer ondergespoten. Geen mug of bedwants die dat overleeft en gezien de dreigende waarschuwingen op de etiketten van de spuitbus vreesde ik ook voor mijn eigen leven. De ramen maar opengegooid, er de klamboe (een cadeautje van een dochter) voor gehangen en de inmiddels zieltogende muskieten uit hun lijden verlost. Hierna viel ik op mijn gebruikelijke Hollandse tijd in coma om daar pas om 7.00 uur locale tijd weer uit te geraken.

Zondag 29 april.
Een sms-je van Netteke met de felicitaties herinnert me er aan dat ik vandaag jarig ben. Ik voel me een beetje melancholisch en slenter door Paramaribo dat op zondag nog het meest weg heeft van een Veluws dorp. De straten zijn bijkans uitgestorven, behoudens de kerkgangers in hun nette kleren en overal klinkt gezang en wordt de Heer aangeroepen. Ik wandel de Paulus en Petruskerk in waar de zondagse hoogmis op punt van beginnen staat. Waarom volg ik in hemelsnaam de hele mis? Voer voor psychologen. De hele dienst zit ik met natte ogen en een druipneus. Ik geniet van het orgelspel, de zang en de entourage van een katholieke kerk en prachtig geklede vouwen en kinderen. De boodschap in de preek, die voor mij 35 jaar te laat komt roept op tot het ambt van Herder. Kennelijk is er ook een tekort aan priesters in Suriname. De oproep van de pastoor is speciaal gericht op Surinaamse mannen die het dienen van God belangrijker vinden dan het krijgen (lees maken) van kinderen. Ik ben bang dat de oproep niets uithaalt zolang het celibaat niet wordt afgeschaft want de gemiddelde Surinaamse man meet zijn prestaties mede af aan het aantal nakomelingen.
Na de dienst lekker een kopje koffie met een broodje Pom bij ‘Zus&Zo’ gescoord.
Ik slenter quasi nonchalant, op zijn Surinaams met mijn overhemd uit mijn broek, via de Waterkant terug naar mijn kamer. Een op een bankje gezeten Surinaamse man groet me hartelijk met het zingen van ‘Hup Holland hup’. Ik word dus nog als Hollandse Bakra herkend. Maar op het 1 mei-feestterrein in opbouw aan de Joodenbreestraat loopt een Surinaamse vrouw op me af en vraagt of ik toevallig van de organisatie ben. Dat ervaar ik als een compliment, want ik wil inmiddels ook wel een beetje bij Suriname horen.