Paramaribo

Maandag 22 april.
De vliegreis naar Suriname verloopt voorspoedig. De ruil van zitplaats, op verzoek van de stewardess, levert me een prima plek op met extra beenruimte waar je anders extra voor moet betalen. De lucht boven de oceaan is vrijwel wolkeloos en het water is net zo blauw als het water zo’n 11 kilometer onder me. Ook boven Paramaribo zijn er geen wolken en dit is de allereerste keer dat ik de stad vanuit de lucht bekijk. Hoe vreemd dat het 50 km. verderop, wanneer we op Zanderij landen, het stortregent. Dat levert me een natte koffer op, en met mij ook andere passagiers. Het platformpersoneel nam niet de moeite de boel af te dekken. Al mijn kleren zijn nat maar gelukkig is mijn lesmateriaal droog gebleven. Het duurt een vol uur voor we de koffers van de band kunnen pakken en nog eens een uur voor het taxibusje op weg gaat naar de stad.
Om 24.00 uur kan ik naar bed in mijn guesthouse. Het is dan al 5 uur in Nederland. Ik heb mijn binnentent uit Nederland meegenomen en als klamboe op het bed opgezet. Het zal prima blijken te werken.

Dinsdag 23 april.
Om 8.00 uur ben ik aanwezig op het kantoor van de Stichting Projecten PC Onderwijs voor de ochtendwijding en een breefing voor het kinderboekenfestival dat morgen van start gaat. Daarna fiets ik naar Kwatta om een les tekening lezen te geven aan de jongens die bij de Schuilplaats een opleiding volgen voor timmerman en metselaar. De groep wordt in tweeën verdeeld en wanneer ik de ene helft tekenles geef krijgt de andere helft sociale vorming. Nu meende ik na de vorige lessen te weten wat het niveau van de jongens is, maar ik blijk met de voorbereiding van mijn lessen toch te hoog gegrepen te hebben. Leg maar eens uit wat een schaal 1:50 aan jongens die nauwelijks geschoold zijn en soms ook bijna geen Nederlands spreken. Ik denk dat ik meer geleerd heb van de les dan zij. Voor de herkansing, volgende week zie ik de jongens nog een middag, moet ik mijn ambities dus een stuk bijstellen.

Woensdag 24 april.
Om 5.00 uur loopt mijn wekker af want om half zeven rijdt de bus bij het kantoor van de Stichting weg naar het Kinderboeken Festivalterrein in Commewijne. Op het terrein van het openluchtmuseum van Fort Nieuw Amsterdam, waar de Commewijnerivier en de Surinamerivier samenvloeien en in de Oceaan uitmonden. Ik zal met mijn stand één van de 30 feesttenten bemensen. Het lukt me om vóór acht uur, wanneer de eerste groep schoolkinderen zich meldt, de stand in te richten met tafels en stoelen, slingers en afbeeldingen. In de ochtend, tot 13.00 uur komt ieder half uur een groep langs waarmee ik het heb over wat ze later worden willen en daarna een beroepenkruiswoordpuzzel met ze maak. Het zijn klassen uit de bovenbouw van de lagere scholen en de eerste klassen van het voortgezet onderwijs. Doel van het festival is het lezen bij de jeugd te bevorderen; in feite vanuit de gedachte dat kennis de basis vormt voor een succesvolle carrière en welzijn. Er zitten enorme groepen bij van meer dan 30 leerlingen. Ik heb dan stoelen tekort maar dat levert nooit een probleem op. De kinderen zijn voorbeeldig en geïnteresseerd en durven na enig aandringen meestal ook wel te vertellen wat ze later worden willen. De pen die ze van me krijgen mogen ze van me houden.
De middag zijn er geen activiteiten, maar ’s avonds gaat het festival verder met een musical en een vrije inloop in de stand. Er komen dan kinderen met hun ouders, broers en zusjes maar ook de oudere jeugd. Zo heb ik enkele gezinnen in mijn stand en praat ik ook met jongens en meisjes die al bijna klaar zijn met hun middelbare schoolopleiding en daadwerkelijk moeten kiezen wat ze met hun leven verder willen.