Kanotocht op de Coesewijnekreek

Zaterdag 27 en zondag 27 april.

Om 7.00 uur in de ochtend meld ik me bij Etto Paulus. Voor de deur staat zijn Jeep en een oplegger met 3 kano’s. De imperiaal van de auto is volgepakt met kampeeruitrusting en zwemvesten. Het gezelschap bestaat uit Etto en zijn medewerkster en 2 dames en 2 heren. Al spoedig zijn we op weg naar de Coesewijne kreek; een zijriviertje van de Coppenamerivier; zo’n 3 uur rijden vanaf Paramaribo.
In Zanderij wordt het stuur overgenomen door een locale indiaan, die ons door de savanne naar ons einddoel zal rijden. Vanaf Zanderij rijden we aanvankelijk over de ‘Zuidelijke Oost-West verbinding’, een slecht onderhouden laterietweg die ik eerder al eens op de fiets reed naar Apoera. De aanhangwagen hobbelt en danst op de diepe kuilen in de weg, gevuld met tomatensoep rode plassen. Tot tweemaal toe verliezen we bijna een kano. Vrij snel nadat we de Saramaccarivier zijn overgestoken slaan we een smalle kronkelende zandweg in die ons door de savanne naar de Coesewijne kreek voert. Deze weg is in een betere conditie omdat er nauwelijks gebruik van wordt gemaakt. We doorkruisen grote stukken met savannegras en dichte bossen. Door de vele regen van de afgelopen dagen staan grote stukken onder water. We stuiten we op een omgevallen boom met een stam van wel 40 cm. doorsnee. Etto en de indiaan zijn een vol uur bezig om met kapmessen de stam in stukken te hakken. Met de jeep wordt op vol vermogen en met slippende banden de vrijgekomen boomstam opzij getrokken om een doorgang voor de auto te creëren.

Eenmaal aangekomen bij de Coesewijnekreek tillen we de kano’s in het water en kunnen we op weg. De kreek loopt door dicht bos. Door de hoge waterstand loopt de oever over in het ‘vloedbos’ en een enkele keer varen we tussen de bomen door. Wanneer we zin hebben laten we ons in de kreek vallen en zwemmen een stuk mee. Voor de kaaimannen, een soort kleine krokodil, hoeven we niet te vrezen omdat die geen mensen aanvallen. Ander wild waar we naar uitkijken zijn reuzenotters en het is niet onmogelijk dat we zeekoeien en dolfijnen tegen komen maar die laten zich helaas niet zien. Wel zien we veel verschillende vlinders en vogels waarvan de Toekan wel het meest aansprekend is.

Tegen het invallen van de avond gaat het ongenadig regenen. In de regen bouwen we op de oever een kampement op waarbij we grote dekzeilen over een staketsel van boomstammen spannen om zo een goede plek voor onze hangmatten te creëren. Het valt niet mee om onze spullen droog en vrij van modder te houden. Etto kookt een maaltijd voor ons met rijst, vis en gebakken banaan en we maken het gezellig. In het licht van de gaslamp zien we een koraalslang die even komt buurten.

De nacht valt niet mee. Is het de volle maan? Wanneer we in onze hangmat liggen houden de muskieten ons uit de slaap. Een aantal van ons heeft ook geen ervaring met de hangmat en kan zijn/haar slaaphouding niet vinden. Enkele slimme muggen weten de klamboe binnen te komen en het jachtseizoen is geopend. Er wordt wat afgelachen en gezucht. Op een gegeven moment verzakt een dwarsbalk waar onze hangmatten aan zijn bevestigd en zakken we met z’n allen een halve meter naar beneden wat ons noodzaakt het staketsel te verstevigen. Boven het gezoem van de muskieten uit hoor je het gekwaak van de padden, het getjirpt van de cicaden, het gefluit van vogels en het geroep van brulapen. Pas tegen het krieken van de dag val ik in slaap.

Etto is al met het ontbijt bezig wanneer ik uit mijn hangmat kruip en een bad in de kreek neem. Enkelen beweren helemaal niet te hebben kunnen slapen maar we hebben genoeg energie om verder de kreek af te zakken. Vandaag zit ik achterin de kano en gelukkig gaat het sturen me goed af. Soms wordt de kreek versperd door omgevallen bomen en dan moet je tussen de takken door laveren en goed opletten dat je geen tak in je ogen krijgt of je pet verliest.

We picknicken uitgebreid op een droog plekje dat jagers als kampement gebruiken voor de nacht. Tegen vieren eindigt de tocht en de indiaan staat al klaar met de auto en aanhanger. Het is al donker wanneer we bij Zanderij aankomen waar we ons tegoed doen aan de lekkernijen van Warung Tine. Tegen negenen word ik afgezet in Paramaribo en neem ik afscheid van Etto en de anderen.
Wat een geweldige ervaring weer.