Verbazingwekkend-3

Zaterdag 28 september – donderdag 3 oktober

Stand van zaken.
Het eerste bamboehuis van drie in Noord Lombok wordt op zaterdag 28 september opgeleverd. Het Java-team heeft een prachtig huis gebouwd. Het heeft dan wel dezelfde plattegrond als het huis dat hier eerder werd gebouwd maar het is nog verfijnder. Het heeft kantelramen en schuifdeuren en de wanden zijn van prachtig vlechtwerk. De verdiepingsvloer is stijver gemaakt en is daardoor comfortabeler. Het tweede huis is minder ver gevorderd. Het Lombokteam is nog niet toe aan de wanden en afwerking. Aan alles is te zien dat de mannen veel minder bedreven zijn en absoluut minder betrokken. Het Lombokteam wisselt steeds van samenstelling en ook ‘de baas’ van het team is er niet altijd. Er wordt ruw gewerkt. Veel bamboe vertoont barsten in de aansluitingen. Doorgesproken aanpassingen aan het ontwerp worden niet uitgevoerd. Els is lichtelijk wanhopig. Het Lombokteam heeft weinig opgestoken van de Javaanse collega’s.
Over de start van de bouw van het derde huis, waarvoor het team niet kwam opdagen, worden afspraken gemaakt. Drie vrijwilligers zijn er naar toe als kwartiermakers.
Met de bouw van een keermuur is dan nu eindelijk begonnen aan de fundering van het huis in de buurt van Mataram. De bomen en struiken zijn verwijderd en de grond is geëgaliseerd. Voor de muur is 3 kuub stenen met de kruiwagen de berg afgesjouwd. Nu nog 50 zakken cement en zo’n 10 kuub aan zand en grind. Dat gebeurt met de brommer! Het is tijdrovend maar de mensen lijken er niet mee te zitten. De brommerrijder is 12 jaar oud en zijn big smile wijkt nimmer van zijn gezicht. Ongelofelijk.

Rinjani.
Menige toerist op Lombok beklimt de Gunung Rinjani. Het is dé vulkaan van Lombok met een hoogte van 3700 m. Evenwel is deze berg nu nog gesloten omdat er door de aardbevingen vorig jaar grote aardverschuivingen zijn geweest en de hoger gelegen paden nog niet begaanbaar zijn. Sinds kort is het wel mogelijk om naar de kraterrand te lopen en naar de Gunung Kondo van 3200 m. Deze uitdaging zie ik wel zitten. Het is een tweedaagse trektocht. Ik word om 8.00 uur bij mijn hotelletje in de buurt met een pick-up opgehaald en met een Nederlands stel, de gids en 3 dragers hobbelen we naar de voet van de berg. Hier beginnen we aan een wandeling van zo’n 7 uur door overwegend tropenbos. Het pad stijgt geleidelijk en naarmate we hoger komen is het steeds slechter begaanbaar. Soms moeten we ons aan boomwortels en lianen omhoog trekken. Het is even slikken wanneer we pal langs een grote aardverschuiving moeten met een steile wand van tientallen-, misschien wel meer dan 100 meter. Aan de breuken in het pad is te zien dat bij de volgende aardbeving nog een stuk naar beneden zal storten. Het geeft me het idee dat de commercie het van de veiligheid heeft gewonnen. Gidsen en dragers hebben door het door de autoriteiten sluiten van de berg na de aardbevingen bijna een jaar zonder inkomen gezeten. Dat is voor hen en hun gezinnen een ramp op zich geweest.
De wandeling voor de eerste dag eindigt op de kraterrand waar door de dragers het base-camp wordt ingericht. Ik krijg mijn eigen tentje. Bij het invallen van de avond wandelen we de kraterrand op en ervaren een prachtige zonsondergang. Aan de ene kant zien we Mataram liggen en aan de andere kant laat de Rinjani zich nog even in een oranje gloed tussen de wolken door zien. De dragers hebben inmiddels een heerlijke maaltijd gekookt en we chillen nog even bij het kampvuur. Ik slaap die nacht prima. Geen herrie van imams, hanen en ander gespuis.
Om 4.00 uur worden we gewekt voor een pannenkoek en in het donker, met hoofdlampjes op, lopen we naar de Gunung Kondo die als een donkere punt tegen de heldere sterrenhemel afsteekt. Er staat een gure wind en ik ben blij dat ik een fleecejack heb kunnen lenen. In het begin lopen we langzaam stijgend over een brede richel die begroeid is met gras en enkele bomen maar wanneer we de kale berg bereiken verandert het karakter in een steile klimpartij die zijn weerga niet kent. Ik kan me geen voorstelling maken hoe ik hier weer veilig naar beneden moet kunnen komen. Omdat het licht wordt zie je ook beter waar je mee bezig bent en ik verklaar mezelf voor gek. Hoe bijzonder dat je dan toch gewoon door blijft klimmen en uiteindelijk de top bereikt. De zon komt boven de horizon en het uitzicht is weergaloos. Je kan bijkans heel Lombok overzien met Mataram en de Gili’s, van ons gescheiden door een uitgestrekt tropenbos. In de diepte ligt het kratermeer. Daarachter de Rinjani als een medogenloos stuk graniet. Daarna moeten we naar beneden en wat ben ik de gids dankbaar dat hij me regelmatig bij de hand neemt. Ondanks het grove profiel onder m’n schoenen neig ik geregeld weg te slippen. We bereiken zonder kleerscheuren het base-camp en na een uurtje beginnen we aan de terugtocht. Mijn spieren en knieën hebben daar dan al geen zin meer in. Nauwelijks nog in staat om in een rechte lijn te lopen bereiken we na 6 uur strompelend het opstappunt. Op brommers worden we naar ons hotel teruggebracht. Drie dagen later heb ik nog spierpijn in mijn bovenbenen en kuiten.
Met de gids ontstaat tijdens een uitje van dit kaliber een zekere vertrouwensband. Mijn gids is 32 jaar oud en rookt 2 pakjes sigaretten per dag. Hij hoest de longen uit zijn lijf en staat te fluimen als een oude kerel. Hij is 3 jaar geleden gescheiden van zijn eerste vrouw. Ze konden geen kinderen krijgen. Hij is opnieuw gehuwd en zijn vrouw is nu 17 jaar oud. Ze hebben een kind van 2 jaar oud. Dit is ook Indonesië.