Verbazingwekkend
Blijf op de hoogte en volg Koert
21 September 2019 | Indonesië, Lombok
Dinsdag 17 september – zondag 22 september
Hebberig.
Ongeveer dagelijks fiets ik naar de voet van de berg waar het dorpje Pelolat ligt waar de fundering moet komen voor het volgende huisje. Het is een flinke klim waar ik met de fiets niet tegenop kom. Els vertelde me dat er ook een voetpad is maar daarvoor zou ik een gids nodig hebben. De eerste keer verdwaal ik hopeloos in de kampongs hoewel Els het me nog zo goed heeft uitgelegd. Wanneer ik naar Pelolat vraag gebaren de mensen steevast richting de berg; gewoon rechtdoor dus. Maar de wegen eindigen in het bos en gaan als voetpaadje verder steil omhoog. Een klein jongetje gebaart me bij het zoveelste paadje dat het echt het goede weg is. Ik wil het proberen en worstel me lopend en fietsend naar boven maar moet uiteindelijk opgeven. Het struikgewas is te dicht en de helling te steil en aan het ontbreken van vuilnis zie je dat het pad niet of nauwelijks gebruikt wordt. Zonder kleerscheuren bereik ik weer de bewoonde wereld en de mensen sturen me terug naar de grote weg. Bij een fruitstalletje meen ik de goede weg te herkennen en vraag de uitbaatster of dat de weg naar Pelolat is waarop ze vraagt hoeveel kilo ik wil. De dochters komen helpen; of ik sinaasappelen wil of bananen? Het onbegrip is mijn schuld; ik leg de klemtoon verkeerd. Het moet zijn Pelólat. Lachen om het misverstand. Bij de zoveelste moskee linksaf en alsmaar rechtdoor. Bij een watertap onderaan de berg stal ik m’n fiets. Degene die me op de brommer komt ophalen is telefonisch niet bereikbaar. De telefoonverbindingen zijn hier hopeloos. Ik vraag een andere bromfietser om me naar boven te brengen. Bij Pelolat wil hij 10.000 IDR van me hebben. Ik geef er 5.000 maar daar neemt hij geen genoegen mee. Omstanders bemoeien zich ermee en om er vanaf te zijn geef ik hem het gevraagde. Volgens Els was 5.000 IDR eigenlijk al teveel.
De mentaliteit om overal teveel voor te vragen, de tussenhandelaren die zich ongevraagd overal tussen dringen, of het nu bouwmateriaal, een simpele taxi of een parkeerplaatsje voor de auto of brommer is, geeft het gevoel dat iedereen hier gemakkelijk zijn geld wil verdienen. Voor iedere klus, bijvoorbeeld werken in de tuin of een klus in de bouw zijn altijd wel mensen te vinden. Je onderhandelt over een dagloon waarbij altijd te hoog wordt ingezet. Dan moet je ook nog afwachten of het volgens afspraak gebeurt en er een beetje doorgewerkt wordt. Daarvoor moet je er eigenlijk met je neus bovenop blijven staan. Bij het leveren van bouwmaterialen moet je opletten. Klopt de levering, dan is de bouwer in staat een deel achterover te drukken en te verkopen of voor een ander karwei te gebruiken. Gewoon een klus afspreken voor een bepaald bedrag is hier niet mogelijk. Je krijgt nooit wat je vraagt, het is altijd te laat en er wordt nergens garantie op gegeven. Om een voorbeeld te noemen. In de betonnen fundering moet wapening onderin en bovenin komen. Men ‘vergeet’ de bovenwapening. Gemakzucht, onwetendheid, diefstal? Who knows.
Af en toe beweegt de grond.
Een jaar geleden werd Lombok dus getroffen door een verwoestende aardbeving. Nu hoor je wel van naschokken maar de aarde is hier in feite nooit helemaal rustig. Ik lig in mijn bed en voel opeens een dreun alsof er een auto tegen het huis rijdt. Het is een naschok. Op een avond zijn er twee vrijwilligsters bij Els op bezoek en we zitten samen aan het avondeten wanneer de grond beeft. Het bamboehuis van Els kraakt een beetje alsof er iemand de trap oploopt. Eén van de dames schiet overeind. Ze maakte de aardbeving vorig jaar in alle hevigheid mee en is dat nog niet vergeten. Van een vrijwilliger stortte in Noord Lombok tijdens de aardbeving het ouderlijk huis volledig in met als gevolg een dode. Vandaag trilde de aarde weer en ik kon het niet alleen voelen maar zag het ook aan de rimpels op de limonade in mijn glas. Nu bleek het om een beving nabij Java te gaan die tot hier te voelen is.
In de buurt moet dus een bamboehuis gebouwd worden op een stukje grond dat Els uitzocht. Het perceel ligt eigenlijk op een in de berghelling uitgehouwen terras waarop al een rijtje huizen staat. Als je het mij vraagt, niet ideaal. Aardverschuivingen door bevingen of harde regenval komen ook op Lombok voor. De mensen doen er nogal luchtig over. De huizen op het plateau staan er al zo’n 30 jaar. Op de plek waar het bamboehuis moet komen zou eerder al een huis gestaan hebben. De plaats waar in de regentijd waterstromen van de berghelling komen lopen ruim om de bouwlocatie heen. Ik denk dan ‘wat als iemand boven op de berg bomen kapt of op een andere manier de waterloop verandert’. Wat mij enigszins gerust stelt zijn de terrassen in de buurt die er nog griezeliger uitzien.
De fundering van het bamboehuis zal gemaakt worden, compleet met een keermuurtje. Het huis zelf moet wachten tot mei volgend jaar, althans na de regentijd. Men kan dan in elk geval zien wat de elementen met de fundering doen.
Overal in de dorpjes zijn bouwactiviteiten aan de gang, staan er stapels stenen en liggen er bergen zand en grind. De hulp van de overheid bestaat m.n. uit het verstrekken van bouwmaterialen. Mensen slepen op hun brommers met hout en dakplaten. Een bedrijvigheid van jewelste. De enorme puinhopen die er in februari nog lagen zijn inmiddels goeddeels opgeruimd. Her er der staan nog karkassen van ingestorte huizen en andere gebouwen als stille getuigen van wat zich hier een jaar geleden heeft afgespeeld. Noodwoningen worden inmiddels uitgebreid of de materialen worden hergebruikt om nieuwe huizen te bouwen. Het geld rolt weer omdat de toeristen terug zijn. De restaurants en hotels hebben weer gasten al is het nog niet op het niveau van vóór de aardbeving.
Waar het de reparatie van scholen en hotels betreft zie je dat er aannemers aan het werk zijn. De school hier in het dorp bijvoorbeeld krijgt een nieuw dak van lichtmetalen spanten, er wordt lekker doorgewerkt en het ziet er strak uit. Maar bij de woonhuizen is het grotendeels zelfwerkzaamheid. Er wordt met de hand beton aangemaakt voor funderingen, kolommetjes en lateien. Tussen de kolommetjes worden muren gemetseld en het dak is vaak van bamboe met een afwerking van golfplaat. Weer zo’n krachtige aardbeving en de mensen kunnen weer opnieuw beginnen denk ik dan. Maar er is niet altijd geld en tijd genoeg voor herstelwerk. Ik bezoek met mijn collega’s een werkplaats annex opslag van bamboe meubels, matting, manden e.d. De bedrijfsloods is zwaar gehavend. De stalen balken van de dakconstructie zijn half van de oplegging geschoven maar zitten kennelijk toch nog ergens aan vast. Er zijn stukken uit de betonkolommen gevallen maar het wapeningstaal houdt de rest nog omhoog. Het is eigenlijk een wonder dat de boel nog overeind staat.
Hebberig.
Ongeveer dagelijks fiets ik naar de voet van de berg waar het dorpje Pelolat ligt waar de fundering moet komen voor het volgende huisje. Het is een flinke klim waar ik met de fiets niet tegenop kom. Els vertelde me dat er ook een voetpad is maar daarvoor zou ik een gids nodig hebben. De eerste keer verdwaal ik hopeloos in de kampongs hoewel Els het me nog zo goed heeft uitgelegd. Wanneer ik naar Pelolat vraag gebaren de mensen steevast richting de berg; gewoon rechtdoor dus. Maar de wegen eindigen in het bos en gaan als voetpaadje verder steil omhoog. Een klein jongetje gebaart me bij het zoveelste paadje dat het echt het goede weg is. Ik wil het proberen en worstel me lopend en fietsend naar boven maar moet uiteindelijk opgeven. Het struikgewas is te dicht en de helling te steil en aan het ontbreken van vuilnis zie je dat het pad niet of nauwelijks gebruikt wordt. Zonder kleerscheuren bereik ik weer de bewoonde wereld en de mensen sturen me terug naar de grote weg. Bij een fruitstalletje meen ik de goede weg te herkennen en vraag de uitbaatster of dat de weg naar Pelolat is waarop ze vraagt hoeveel kilo ik wil. De dochters komen helpen; of ik sinaasappelen wil of bananen? Het onbegrip is mijn schuld; ik leg de klemtoon verkeerd. Het moet zijn Pelólat. Lachen om het misverstand. Bij de zoveelste moskee linksaf en alsmaar rechtdoor. Bij een watertap onderaan de berg stal ik m’n fiets. Degene die me op de brommer komt ophalen is telefonisch niet bereikbaar. De telefoonverbindingen zijn hier hopeloos. Ik vraag een andere bromfietser om me naar boven te brengen. Bij Pelolat wil hij 10.000 IDR van me hebben. Ik geef er 5.000 maar daar neemt hij geen genoegen mee. Omstanders bemoeien zich ermee en om er vanaf te zijn geef ik hem het gevraagde. Volgens Els was 5.000 IDR eigenlijk al teveel.
De mentaliteit om overal teveel voor te vragen, de tussenhandelaren die zich ongevraagd overal tussen dringen, of het nu bouwmateriaal, een simpele taxi of een parkeerplaatsje voor de auto of brommer is, geeft het gevoel dat iedereen hier gemakkelijk zijn geld wil verdienen. Voor iedere klus, bijvoorbeeld werken in de tuin of een klus in de bouw zijn altijd wel mensen te vinden. Je onderhandelt over een dagloon waarbij altijd te hoog wordt ingezet. Dan moet je ook nog afwachten of het volgens afspraak gebeurt en er een beetje doorgewerkt wordt. Daarvoor moet je er eigenlijk met je neus bovenop blijven staan. Bij het leveren van bouwmaterialen moet je opletten. Klopt de levering, dan is de bouwer in staat een deel achterover te drukken en te verkopen of voor een ander karwei te gebruiken. Gewoon een klus afspreken voor een bepaald bedrag is hier niet mogelijk. Je krijgt nooit wat je vraagt, het is altijd te laat en er wordt nergens garantie op gegeven. Om een voorbeeld te noemen. In de betonnen fundering moet wapening onderin en bovenin komen. Men ‘vergeet’ de bovenwapening. Gemakzucht, onwetendheid, diefstal? Who knows.
Af en toe beweegt de grond.
Een jaar geleden werd Lombok dus getroffen door een verwoestende aardbeving. Nu hoor je wel van naschokken maar de aarde is hier in feite nooit helemaal rustig. Ik lig in mijn bed en voel opeens een dreun alsof er een auto tegen het huis rijdt. Het is een naschok. Op een avond zijn er twee vrijwilligsters bij Els op bezoek en we zitten samen aan het avondeten wanneer de grond beeft. Het bamboehuis van Els kraakt een beetje alsof er iemand de trap oploopt. Eén van de dames schiet overeind. Ze maakte de aardbeving vorig jaar in alle hevigheid mee en is dat nog niet vergeten. Van een vrijwilliger stortte in Noord Lombok tijdens de aardbeving het ouderlijk huis volledig in met als gevolg een dode. Vandaag trilde de aarde weer en ik kon het niet alleen voelen maar zag het ook aan de rimpels op de limonade in mijn glas. Nu bleek het om een beving nabij Java te gaan die tot hier te voelen is.
In de buurt moet dus een bamboehuis gebouwd worden op een stukje grond dat Els uitzocht. Het perceel ligt eigenlijk op een in de berghelling uitgehouwen terras waarop al een rijtje huizen staat. Als je het mij vraagt, niet ideaal. Aardverschuivingen door bevingen of harde regenval komen ook op Lombok voor. De mensen doen er nogal luchtig over. De huizen op het plateau staan er al zo’n 30 jaar. Op de plek waar het bamboehuis moet komen zou eerder al een huis gestaan hebben. De plaats waar in de regentijd waterstromen van de berghelling komen lopen ruim om de bouwlocatie heen. Ik denk dan ‘wat als iemand boven op de berg bomen kapt of op een andere manier de waterloop verandert’. Wat mij enigszins gerust stelt zijn de terrassen in de buurt die er nog griezeliger uitzien.
De fundering van het bamboehuis zal gemaakt worden, compleet met een keermuurtje. Het huis zelf moet wachten tot mei volgend jaar, althans na de regentijd. Men kan dan in elk geval zien wat de elementen met de fundering doen.
Overal in de dorpjes zijn bouwactiviteiten aan de gang, staan er stapels stenen en liggen er bergen zand en grind. De hulp van de overheid bestaat m.n. uit het verstrekken van bouwmaterialen. Mensen slepen op hun brommers met hout en dakplaten. Een bedrijvigheid van jewelste. De enorme puinhopen die er in februari nog lagen zijn inmiddels goeddeels opgeruimd. Her er der staan nog karkassen van ingestorte huizen en andere gebouwen als stille getuigen van wat zich hier een jaar geleden heeft afgespeeld. Noodwoningen worden inmiddels uitgebreid of de materialen worden hergebruikt om nieuwe huizen te bouwen. Het geld rolt weer omdat de toeristen terug zijn. De restaurants en hotels hebben weer gasten al is het nog niet op het niveau van vóór de aardbeving.
Waar het de reparatie van scholen en hotels betreft zie je dat er aannemers aan het werk zijn. De school hier in het dorp bijvoorbeeld krijgt een nieuw dak van lichtmetalen spanten, er wordt lekker doorgewerkt en het ziet er strak uit. Maar bij de woonhuizen is het grotendeels zelfwerkzaamheid. Er wordt met de hand beton aangemaakt voor funderingen, kolommetjes en lateien. Tussen de kolommetjes worden muren gemetseld en het dak is vaak van bamboe met een afwerking van golfplaat. Weer zo’n krachtige aardbeving en de mensen kunnen weer opnieuw beginnen denk ik dan. Maar er is niet altijd geld en tijd genoeg voor herstelwerk. Ik bezoek met mijn collega’s een werkplaats annex opslag van bamboe meubels, matting, manden e.d. De bedrijfsloods is zwaar gehavend. De stalen balken van de dakconstructie zijn half van de oplegging geschoven maar zitten kennelijk toch nog ergens aan vast. Er zijn stukken uit de betonkolommen gevallen maar het wapeningstaal houdt de rest nog omhoog. Het is eigenlijk een wonder dat de boel nog overeind staat.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
